Mieszkańcy gmin najczęściej nie zdają sobie sprawy, że ilość podatków i opłat, których wysokość w całości lub częściowo ustala gmina jest dość liczna. To nie tylko podatek od nieruchomości - jak się za chwilę przekonasz.

Władztwo podatkowe gmin

Przepisy podatkowe przyznają gminom prawo tzw. władztwa podatkowego. Sprowadza się ono do przyznania gminie pewnych uprawnień związanych z nakładaniem podatków i opłat na mieszkańców.

Działanie gmin może polegać na wprowadzaniu niższych stawek podatkowych (oczywiście w zakresie podatków i opłat lokalnych) niż wskazane w ustawach, wprowadzaniu dodatkowych zwolnień albo pobieraniu podatków w formie inkasa, wyznaczaniu inkasentów i określaniu wysokości ich wynagrodzenia.

Zaznaczmy, że gminy mogą wprowadzać na swoim terenie niższe stawki. Przyjęte wartości nie mogą być natomiast wyższe od tych, które corocznie ustala minister właściwy do spraw finansów publicznych w wydanym obwieszczeniu.

Pamiętaj!

Wysokość stawek obowiązujących na terenie gminy określa w drodze uchwały rada gminy. Nie mogą one jednak przekroczyć wartości wskazanych przez Ministra Finansów.

Rada gminy ponadto może zarządzić pobór opłat w drodze inkasa oraz ustalić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso. Wreszcie może wprowadzać zwolnienia przedmiotowe od opłat lokalnych inne niż wymienione w ustawie.

Na koniec dodajmy jeszcze, że ustawa o podatkach i opłatach lokalnych oraz wydane na jej podstawie obwieszczenie ministra właściwego do spraw finansów publicznych w sprawie stawek podatku od środków transportowych obowiązujących na dany rok wskazują zarówno stawki minimalne, jak i maksymalne podatku od środków transportowych.

Dla pojazdów o masie równej lub wyższej niż 12 ton stawka uchwalana przez radę gminy nie może być wyższa od maksymalnej i niższa od minimalnej. Dla pozostałych pojazdów nie jest przewidziana stawka minimalna. Musi być więc ona wyższa od zera złotych i nie większa niż maksymalna.

Odesłania do aktów prawnych

Ustawa podatki lokalne - Artykuły 2-7

Ustawa podatki lokalne - Artykuły 8-14

Podatek od nieruchomości

Z podatkiem od nieruchomości bezpośrednio lub pośrednio styka się prawie każdy mieszkaniec gminy - nie tylko właściciel bezpośredni, ale również np. najemca. Obciążenia podatkowa znajdują bowiem swoje odzwierciedlenie chociażby w wysokości czynszu. Podatek od nieruchomości nie jest podatkiem najprostszym, o czym wiedzą szczególnie posiadający nieruchomości przedsiębiorcy. Stąd obecność w ofercie www.kursy.podatki.biz dedykowanego kursu na poziomie zaawansowanym. Ale dla konsumenta przedstawione w niniejszej lekcji informacje będą zupełnie wystarczające.

Zasady ogólne opodatkowania

Z art. 2 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wynika, że opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1. grunty,
2. budynki lub ich części,
3. budowle bądź ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości nie podlegają natomiast użytki rolne lub lasy, z wyjątkiem zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej.

Jak definiować pojęcie „działalności gospodarczej” dla potrzeb opodatkowania podatkiem od nieruchomości, wyjaśnimy nieco później.

Zaznaczmy ogólnie, że w myśl ustawy podatnikami podatku od nieruchomości są osoby fizyczne, osoby prawne, jednostki organizacyjne, w tym spółki, nieposiadające osobowości prawnej będące:

• właścicielami nieruchomości lub obiektów budowlanych, z zastrzeżeniem ust. 3
• posiadaczami samoistnymi nieruchomości lub obiektów budowlanych,
• użytkownikami wieczystymi gruntów,
• posiadaczami nieruchomości albo ich części bądź obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

• • wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Nieruchomości Rolnych lub z innego tytułu prawnego, z wyjątkiem posiadania przez osoby fizyczne lokali mieszkalnych niestanowiących odrębnych nieruchomości,
  • jest bez tytułu prawnego, z zastrzeżeniem 2.

Podstawą opodatkowania podatkiem od nieruchomości mogą być: powierzchnia, powierzchnia użytkowa lub wartość początkowa.

Zwróćmy uwagę, że podstawą opodatkowania jest:

1. dla gruntów – powierzchnia,
2. dla budynków lub ich części – powierzchnia użytkowa,
3. dla budowli albo ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej – wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a dla budowli całkowicie zamortyzowanych – ich wartość z 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.

Zupełnie inaczej opodatkowuje się jednak budowle, których się nie amortyzuje.

Warto zaznaczyć, że osoby fizyczne i prawne rozliczają podatek od nieruchomości według nieco innych zasad.

Zauważmy, że osoby fizyczne są obowiązane złożyć właściwemu organowi podatkowemu informację o nieruchomościach i obiektach budowlanych, sporządzoną na formularzu według ustalonego wzoru, w terminie 14 dni od dnia wystąpienia okoliczności uzasadniających powstanie albo wygaśnięcie obowiązku podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości lub od dnia zaistnienia zdarzenia powodującego zmianę wysokości opodatkowania.

Podatek od nieruchomości od osób fizycznych na rok podatkowy ustala w drodze decyzji organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania.

Podatek jest płatny w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminach do: 15 marca, 15 maja, 15 września i 15 listopada roku podatkowego. Jednocześnie jednak w przypadku gdy kwota podatku nie przekracza 100 zł, podatek jest płatny jednorazowo w terminie płatności pierwszej raty.

Osoby prawne, jednostki organizacyjne oraz spółki niemające osobowości prawnej, jednostki organizacyjne Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa, a także jednostki organizacyjne Państwowego Gospodarstwa Leśnego – Lasy Państwowe są natomiast obowiązane:

1. składać w terminie do 31 stycznia organowi podatkowemu właściwemu ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania deklaracje na podatek od nieruchomości na dany rok podatkowy, sporządzone na formularzu według ustalonego wzoru, a jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu – w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku,
2. odpowiednio skorygować deklaracje w razie zaistnienia zdarzenia powodującego zmianę wysokości opodatkowania w terminie 14 dni od dnia zaistnienia tego zdarzenia,
3. wpłacać obliczony w deklaracji podatek od nieruchomości – bez wezwania – na rachunek właściwej gminy w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminie do 15. dnia każdego miesiąca, a za styczeń – do 31 stycznia.

Przepisy ustawy a regulacje lokalne

Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych jest podstawowym aktem prawnym w zakresie opodatkowania podatkiem od nieruchomości. Co istotne, akt ten określa tylko maksymalne stawki tego podatku. Są one corocznie aktualizowane i ogłaszane przez Ministra Finansów. Odbywa się to zazwyczaj w sierpniu. Minister Finansów wydaje wtedy obwieszczenie, w którym określa maksymalne stawki podatków i opłat lokalnych.

Dopiero na tej podstawie rady gmin określają w drodze uchwały stawki podatków obowiązujących na ich terenie. Uchwalone stawki nie mogą przekraczać tych maksymalnych wskazanych przez Ministra Finansów.

Na potrzeby tej ogólnej charakterystyki zaznaczmy tylko, że przy określaniu stawek podatku od nieruchomości rada gminy może różnicować ich wysokość dla poszczególnych rodzajów przedmiotów opodatkowania, uwzględniając w szczególności lokalizację, rodzaj prowadzonej działalności, rodzaj zabudowy, przeznaczenie i sposób wykorzystywania gruntu.

Gminy mają zatem pewnego rodzaju swobodę w ustalaniu wysokości podatku od nieruchomości na swoim terenie. Warto jednak pamiętać, że środki pochodzące z podatku od nieruchomości są jednym z dochodów gmin – niekoniecznie więc musi gminom zależeć na stosowaniu stawek niższych od tych maksymalnych wskazanych przez Ministra Finansów.

W myśl art. 4 ust. 1 ustawy z 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego jednym ze źródeł dochodów własnych gminy są wpływy z podatku od nieruchomości.

Ważne!

Górne granice stawek kwotowych obowiązujące w danym roku podatkowym ulegają corocznie zmianie na następny rok podatkowy w stopniu odpowiadającym wskaźnikowi cen towarów i usług konsumpcyjnych w okresie pierwszego półrocza roku, w którym stawki ulegają zmianie, w stosunku do analogicznego okresu roku poprzedniego. Zasada ta wynika z art. 20 ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Odesłania do aktów prawnych

Ustawa podatki lokalne - Artykuły 2-7

Ustawa podatki lokalne - Artykuły 20-24

Podstawa opodatkowania podatkiem od nieruchomości

Jak wynika z przepisów, podstawę opodatkowania ustala się na trzy różne sposoby, w zależności od rodzaju nieruchomości.

Chcąc obliczyć wysokość podatku od nieruchomości dla gruntu, pod uwagę trzeba wziąć jego powierzchnię. Opodatkowując budynki lub ich części, obliczamy powierzchnię użytkową. W przypadku budowli lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej co do zasady podstawą opodatkowania jest natomiast wartość, o której mowa w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona na 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepomniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku budowli całkowicie zamortyzowanych – ich wartość z 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatniego odpisu amortyzacyjnego.

Od tej reguły jest jednak pewien wyjątek. O ile w przypadku budowli lub ich części podlegających amortyzacji pod uwagę bierzemy ich wartość amortyzacyjną, o tyle gdy mamy do czynienia z budowlami, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, podstawą opodatkowania podatkiem od nieruchomości jest ich wartość rynkowa. Wartość tę określa podatnik samodzielnie na dzień powstania obowiązku podatkowego. Pamiętajcie jednak, że jeżeli budowle lub ich części, od których nie dokonuje się odpisów amortyzacyjnych, zostały ulepszone lub zgodnie z przepisami o podatkach dochodowych nastąpiła aktualizacja wyceny środków trwałych – podstawę opodatkowania stanowi ich wartość rynkowa ustalona na 1 stycznia roku podatkowego następującego po roku, w którym dokonano ulepszenia lub aktualizacji wyceny środków trwałych.

Podkreślmy, że opodatkowaniu podlegają tylko te budowle lub ich części, które są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Kwestia określenia, czy dana budowla jest związana z prowadzeniem działalności gospodarczej i tym samym powinna być opodatkowana, czy też nie, jest zagadnieniem niestety dość niejasnym i kontrowersyjnym. 

Z przepisów wynika, że jeżeli podatnik nie określił wartości budowli lub podał wartość nieodpowiadającą wartości rynkowej, organ podatkowy powoła biegłego, który ustali tę wartość. W razie gdy podatnik nie określił wartości budowli lub wartość ustalona przez biegłego jest wyższa co najmniej o 33% od wartości określonej przez podatnika, koszty ustalenia wartości przez biegłego ponosi podatnik.

Jak podkreśla jednak Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 7 lutego 2014 r., sygn. akt II FSK 502/12, dowód z opinii biegłego nie jest wyłącznym środkiem dowodowym dla ustalenia wartości początkowej budowli podlegającej opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości i stanowiącej amortyzowany środek trwały, jeżeli pomimo niezadeklarowania tej wartości przez podatnika w danym roku podatkowym można ją ustalić w oparciu o deklaracje podatkowe składane przez podatnika w latach poprzednich.

Uwaga!

Powierzchnię pomieszczeń lub ich części oraz część kondygnacji o wysokości w świetle od 1,40 m do 2,20 m zalicza się do powierzchni użytkowej budynku w 50%, a jeżeli wysokość jest mniejsza niż 1,40 m, powierzchnię tę się pomija.

Największe obciążenia podatkiem od nieruchomości dotyczą przedsiębiorców. Jeżeli planujecie nową inwestycję związaną z nieruchomościami z przeznaczeniem na działalność gospodarczą, pomyślcie nad projektem. Odpowiednie zaprojektowanie powierzchni, która nie musi mieć pełnej wysokości, może znacząco zmniejszyć obciążenie podatkiem od nieruchomości w przyszłości. Warto wobec tego poświęcić nieco czasu na rozmowę z projektantem i analizę przyszłej funkcji budynku. Wbrew pozorom oszczędności, które w ciągu kilkunastu–kilkudziesięciu lat można osiągnąć, są wielotysięczne.

Odesłania do aktów prawnych

Ustawa podatki lokalne - Artykuły 2-7

Obowiązki podatników podatku od nieruchomości - Osoby fizyczne

Co do zasady osoby fizyczne są obowiązane złożyć właściwemu organowi podatkowemu informację o nieruchomościach i obiektach budowlanych, sporządzoną na formularzu według ustalonego wzoru, w terminie 14 dni od dnia wystąpienia okoliczności uzasadniających powstanie albo wygaśnięcie obowiązku podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości lub od dnia zaistnienia zdarzenia, o którym mowa w ustawie (jeżeli w trakcie roku podatkowego zaistniało zdarzenie mające wpływ na wysokość opodatkowania w tym roku, a w szczególności zmiana sposobu wykorzystywania przedmiotu opodatkowania lub jego części, podatek ulega obniżeniu albo podwyższeniu, poczynając od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym miało miejsce to zdarzenie).

Biorąc pod uwagę powyższe, podatnik – osoba fizyczna, który kupił np. mieszkanie, ma obowiązek w ciągu 14 dni od daty podpisania aktu notarialnego złożyć w urzędzie gminy (miasta) informację o nieruchomościach. Z obowiązku tego nie zwalnia to, że notariusz przesyła do urzędu jeden odpis aktu notarialnego.

Osoba sprzedająca nieruchomość także ma obowiązek w ciągu 14 dni poinformować urząd o sprzedaży i tym samym o wygaśnięciu obowiązku podatkowego w podatku od nieruchomości.

Na podstawie złożonej informacji organ podatkowy wydaje decyzję. Zgodnie z art. 6 ust. 7 omawianej ustawy podatek od nieruchomości na rok podatkowy od osób fizycznych co do zasady ustala w drodze decyzji organ podatkowy właściwy ze względu na miejsce położenia przedmiotów opodatkowania. Podatek jest płatny w ratach proporcjonalnych do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminach: do 15 marca, 15 maja, 15 września i 15 listopada roku podatkowego.

Co ważne, jeżeli w ciągu roku podatkowego nastąpiło wygaśnięcie obowiązku podatkowego w zakresie podatku od nieruchomości lub zaistniało zdarzenie, o którym mowa w ust. 3, organ podatkowy dokonuje zmiany decyzji, którą ustalono ten podatek.

Pamiętajmy, że organem podatkowym w zakresie podatku od nieruchomości jest wójt (burmistrz, prezydent miasta). Organem odwoławczym jest natomiast samorządowe kolegium odwoławcze. Zgodnie bowiem z treścią art. 17 ustawy z 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (...) organami wyższego stopnia w rozumieniu kodeksu w stosunku do organów jednostek samorządu terytorialnego są samorządowe kolegia odwoławcze.

Ważne!

Obowiązuje zasada, zgodnie z którą w przypadku gdy kwota podatku nie przekracza 100 zł, podatek jest płatny jednorazowo w terminie płatności pierwszej raty.

Co ważne, obowiązek składania informacji o nieruchomościach i obiektach budowlanych przez osoby fizyczne dotyczy także podatników korzystających ze zwolnień na mocy przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Podkreślmy, że jeżeli nieruchomość lub obiekt budowlany stanowią współwłasność lub znajdują się w posiadaniu osób fizycznych oraz osób prawnych, jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej lub spółek nieposiadających osobowości prawnej, z wyjątkiem osób tworzących wspólnotę mieszkaniową, osoby fizyczne składają deklarację na podatek od nieruchomości oraz opłacają podatek na zasadach obowiązujących osoby prawne. Zasada ta wynika z art. 6 ust. 11 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Odesłania do aktów prawnych

Ustawa podatki lokalne - Artykuły 2-7

Kolejnym bardzo istotnym podatkiem jest podatek od środków transportowych. Płacą go właściciele środków transportu, spełniających kryteria techniczne określone w ustawie.

Podatek od środków transportowych

Zasady opodatkowania środków transportowych zawarte są w przepisach ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Opodatkowaniu podatkiem od środków transportowych podlegają:

• samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej powyżej 3,5 tony i poniżej 12 ton,
• samochody ciężarowe o dopuszczalnej masie całkowitej równej lub wyższej niż 12 ton,
• ciągniki siodłowe i balastowe przystosowane do używania łącznie z naczepą albo przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów od 3,5 tony i poniżej 12 ton,
• ciągniki siodłowe i balastowe przystosowane do używania łącznie z naczepą albo przyczepą o dopuszczalnej masie całkowitej zespołu pojazdów równej lub wyższej niż 12 ton,
• przyczepy i naczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą od 7 ton i poniżej 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego,
• przyczepy i naczepy, które łącznie z pojazdem silnikowym posiadają dopuszczalną masę całkowitą równą lub wyższą niż 12 ton, z wyjątkiem związanych wyłącznie z działalnością rolniczą prowadzoną przez podatnika podatku rolnego,
• autobusy.

Obowiązek podatkowy w zakresie podatku od środków transportowych co do zasady ciąży na osobach fizycznych i osobach prawnych będących właścicielami środków transportowych.

Pamiętaj!

Jeżeli środek transportowy jest współwłasnością dwóch lub więcej osób fizycznych albo prawnych, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od środków transportowych ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach.

Obowiązek podatkowy powstaje od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został zarejestrowany w Polsce, a w przypadku nabycia środka transportowego zarejestrowanego – od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym środek transportowy został nabyty. Wyjaśnijmy, że zarejestrowanie środka transportowego oznacza jego rejestrację, z wyjątkiem rejestracji czasowej, w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym.

Obowiązek podatkowy wygasa natomiast z końcem miesiąca, w którym środek transportowy został wyrejestrowany albo wydana została decyzja organu rejestrującego o czasowym wycofaniu pojazdu z ruchu, bądź z końcem miesiąca, w którym upłynął czas, na który pojazd powierzono podatnikowi.

Podatnicy podatku od środków transportowych mają obowiązek:

1. składać w terminie do 15 lutego właściwemu organowi podatkowemu deklaracje na podatek od środków transportowych na dany rok podatkowy, sporządzone na formularzu według ustalonego wzoru, a jeżeli obowiązek podatkowy powstał po tym dniu – w terminie 14 dni od dnia zaistnienia okoliczności uzasadniających powstanie tego obowiązku,
2. odpowiednio skorygować deklaracje w razie zaistnienia okoliczności mających wpływ na powstanie lub wygaśnięcie obowiązku podatkowego albo zmianę miejsca zamieszkania bądź siedziby w terminie 14 dni od dnia zaistnienia tych okoliczności,
3. wpłacać obliczony w deklaracji podatek od środków transportowych – bez wezwania – na rachunek budżetu właściwej gminy.

Wysokość stawek podatkowych określa rada gminy w drodze uchwały. Nie mogą one jednak przekroczyć wartości wskazanych w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych (corocznie aktualizowanych obwieszczeniem ministra właściwego do spraw finansów publicznych).

Zaznaczmy, że podatek od środków transportowych jest płatny w dwóch ratach proporcjonalnie do czasu trwania obowiązku podatkowego, w terminie do 15 lutego i 15 września każdego roku.

Jeżeli obowiązek podatkowy powstał:

• po 1 lutego a przed 1 września danego roku, podatek za ten rok płatny jest w dwóch ratach proporcjonalnie do czasu trwania obowiązku podatkowego w terminie:

1. w ciągu 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego – pierwsza rata,
2. do 15 września danego roku – druga rata,

• od 1 września danego roku, podatek jest płatny jednorazowo w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego.

Jeśli obowiązek podatkowy powstał lub wygasł w ciągu roku, podatek za ten rok ustala się proporcjonalnie do liczby miesięcy, w których istniał ten obowiązek.

Ważne!

Zwalnia się od podatku od środków transportowych:

• pod warunkiem wzajemności – środki transportowe będące w posiadaniu przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych i innych misji zagranicznych, korzystających z przywilejów i immunitetów na podstawie ustaw, umów lub zwyczajów międzynarodowych, oraz członków ich personelu, jak również innych osób zrównanych z nimi, jeżeli nie są obywatelami polskimi i nie mają miejsca pobytu stałego w Polsce,
• środki transportowe stanowiące zapasy mobilizacyjne, pojazdy specjalne oraz pojazdy używane do celów specjalnych w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym,

-pojazdy zabytkowe w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym.

Odesłania do aktów prawnych

Ustawa podatki lokalne - Artykuły 8-14

Oprócz omówionych wcześniej podatków - od nieruchomości i środków transportowych, gmina może nakładać również różnego rodzaju opłaty. Zaczynamy ich omawianie od opłaty targowej.

Opłata targowa

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych  opłatę targową pobiera się od osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, dokonujących sprzedaży na targowiskach.

Dodajmy, że targowiskami są wszelkie miejsca, w których jest prowadzona sprzedaż. Opłacie targowej nie podlega jednak sprzedaż w budynkach lub w ich częściach.

Pamiętaj!

Zwalnia się od opłaty targowej osoby i jednostki, które są podatnikami podatku od nieruchomości w związku z przedmiotami opodatkowania położonymi na targowiskach oraz rolników i ich domowników prowadzących w piątki i soboty handel w rozumieniu art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o ułatwieniach w prowadzeniu handlu w piątki i soboty przez rolników i ich domowników.

Zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłaty wskazuje – w drodze uchwały – rada gminy. Rada gminy może zarządzić pobór tej opłaty w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso.

Ponadto rada gminy może wprowadzić inne niż ww. zwolnienia przedmiotowe od opłaty targowej.

Odesłania do aktów prawnych

Ustawa podatki lokalne - Artykuły 15-19a

Opłata miejscowa i uzdrowiskowa

Opłatę miejscową pobiera się od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych.

• w miejscowościach posiadających korzystne właściwości klimatyczne, walory krajobrazowe oraz warunki umożliwiające pobyt osób w tych celach,
• w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status obszaru ochrony uzdrowiskowej na zasadach określonych w ustawie z 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych

– za każdą rozpoczętą dobę pobytu.

Jeśli natomiast chodzi o opłatę uzdrowiskową, pobierana jest ona od osób fizycznych przebywających dłużej niż dobę w celach zdrowotnych, turystycznych, wypoczynkowych lub szkoleniowych w miejscowościach znajdujących się na obszarach, którym nadano status uzdrowiska na zasadach określonych w ustawie z 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdrowiskowych – za każdą rozpoczętą dobę pobytu.

Zwróćmy uwagę, że opłaty miejscowej oraz opłaty uzdrowiskowej nie pobiera się od:

• członków personelu przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz innych osób zrównanych z nimi na podstawie ustaw, umów albo zwyczajów międzynarodowych, jeżeli nie są obywatelami polskimi i nie mają miejsca pobytu stałego w Polsce – pod warunkiem wzajemności,
• osób przebywających w szpitalach,
• osób niewidomych i ich przewodników,
• podatników podatku od nieruchomości z tytułu posiadania domów letniskowych położonych w miejscowości, w której pobiera się opłatę miejscową albo uzdrowiskową,
• zorganizowanych grup dzieci i młodzieży szkolnej.

Ważne!

Od osób, od których pobierana jest opłata uzdrowiskowa, nie pobiera się opłaty miejscowej.

Zasady ustalania i poboru oraz terminy płatności i wysokość stawek opłaty wskazuje – w drodze uchwały – rada gminy. Rada gminy może zarządzić pobór tej opłaty w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso.

Ponadto rada gminy może wprowadzić inne niż ww. zwolnienia przedmiotowe od opłaty miejscowej lub uzdrowiskowej.

Odesłania do aktów prawnych

Ustawa podatki lokalne - Artykuły 15-19a

Opłata reklamowa

Rada gminy może wprowadzić opłatę reklamową od umieszczonych tablic reklamowych lub urządzeń reklamowych. Może być ona pobierana jedynie na obszarach, dla których obowiązują zasady i warunki sytuowania obiektów małej architektury, tablic reklamowych i urządzeń reklamowych oraz ogrodzeń.

Opłatę reklamową pobiera się od:

• właścicieli nieruchomości lub obiektów budowlanych, z wyłączeniem nieruchomości gruntowych oddanych w użytkowanie wieczyste,
• użytkowników wieczystych nieruchomości gruntowych,
• posiadaczy samoistnych nieruchomości lub obiektów budowlanych,
• posiadaczy nieruchomości lub ich części albo obiektów budowlanych lub ich części, stanowiących własność Skarbu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli posiadanie:

1. 1. wynika z umowy zawartej z właścicielem, Agencją Nieruchomości Rolnych lub z innego tytułu prawnego,
   2. jest bez tytułu prawnego

– jeżeli na tych nieruchomościach lub obiektach budowlanych znajdują się tablice reklamowe lub urządzenia reklamowe, niezależnie od tego, czy na tablicy reklamowej lub urządzeniu reklamowym eksponowana jest reklama.

W art. 17a ust. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych wskazane są sytuacje, kiedy takiej opłaty się nie pobiera. Dotyczy to między innymi reklam, które nie są widoczne z przestrzeni dostępnych publicznie.

Opłata od posiadania psów

Zgodnie z art. 18a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych rada gminy może wprowadzić opłatę od posiadania psów. Wprowadzenie opłaty na terenie danej gminy należy zatem do decyzji rady gminy.

Jeśli rada gminy zdecyduje się wprowadzić opłatę, jej wysokość nie może przekroczyć wartości wskazanej w obwieszczeniu Ministra Finansów dotyczącym wysokości maksymalnych stawek podatków i opłat lokalnych.

Opłatę pobiera się od osób fizycznych posiadających psy. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych wprowadza możliwość skorzystania ze zwolnienia z obowiązku jej zapłaty.

Zwróćmy uwagę, że opłaty od posiadania psów nie pobiera się od:

1. członków personelu przedstawicielstw dyplomatycznych i urzędów konsularnych oraz innych osób zrównanych z nimi na podstawie ustaw, umów lub zwyczajów międzynarodowych, jeżeli nie są obywatelami polskimi i nie mają miejsca stałego pobytu w Polsce – pod warunkiem wzajemności,
2. osób zaliczonych do znacznego stopnia niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych – z tytułu posiadania jednego psa,
3. osób niepełnosprawnych w rozumieniu przepisów ustawy z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych – z tytułu posiadania psa asystującego,
4. osób w wieku powyżej 65 lat prowadzących samodzielnie gospodarstwo domowe – z tytułu posiadania jednego psa,
5. podatników podatku rolnego od gospodarstw rolnych – z tytułu posiadania nie więcej niż dwóch psów.

Zaznaczyliśmy wyżej, że wysokość opłaty ustala rada gminy. Rada gminy może również zarządzić pobór tej opłaty w drodze inkasa oraz określić inkasentów i wysokość wynagrodzenia za inkaso.

Ponadto rada gminy może wprowadzić inne niż ww. zwolnienia przedmiotowe od opłaty od posiadania psów.

Przykład

Pani Anna ma 66 lat. Jest posiadaczką psa. Prowadzi samodzielnie gospodarstwo domowe. Czy powinna płacić opłatę od posiadania psów?

Oczywiście, że nie. Będzie mogła skorzystać ze zwolnienia z obowiązku uiszczenia opłaty z uwagi na wiek przekraczający 65 lat.

Ćwiczenie

Odszukaj w internecie Biuletyn Informacji Publicznej swojej gminy. Sprawdź, jakie są wysokości pobieranych opłat i podatków. Porównaj je z wysokością podatków i opłat w gminie z innej części kraju, zwracając uwagę na różnice w poszczególnych stawkach. 

Odesłania do aktów prawnych

Ustawa podatki lokalne - Artykuły 15-19a

Tu kończymy omawiane podatków i opłat lokalnych, chociaż pewien aspekt lokalny, ze względu na przeznaczenie dochodów, ma jeszcze opłata skarbowa. Omówimy ją jednak nieco później - razem z podatkiem od czynności cywilnoprawnych. A w kolejnej o podatku, który prędzej czy później dotknie nas wszystkich - czyli o podatku od spadków i darowizn.